Człowiek z blizną

Jedną z takich osób jest Antonio Montana (Al. Pacino). Wierzy on w amerykański sen. Życie na Florydzie powoduje u niego jednak zderzenie z brutalną rzeczywistością.

Dostaje zatrudnienie za niskie wynagrodzenie jako pomywacz. Nie jest to szczyt marzeń Montany. Ma on większe aspiracje i oczekiwania finansowe, dlatego ze swoim kumplem Manolo zaczyna pracę dla mafii narkotykowej. Jest to strzał w dziesiątkę. Pnie się szybko po szczeblach hierarchii.

Film nie jest dokumentem. Oliver Stone zasięgnął informacji i na tej podstawie napisał genialny scenariusz. Te informacje uzyskał z kartotek policyjnych, przeprowadził wywiady z handlarzami narkotyków oraz agentami FBI. Scenarzysta w ten sposób zwiększył wiarygodność scen. Klimat lat osiemdziesiątych został bardzo dobrze odwzorowany w filmie. Akcja toczy się w Miami na Florydzie.

Wybór miejsca nie jest bez powodu. To tu w latach osiemdziesiątych pojawiali się Kubańczycy. Większość scen ma miejsce na plażach, klubach nocnych, no i oczywiście u Tony’ego. Całość uzupełniona jest muzyką Giorgio Morodera oraz hitami disco i dance z tamtych lat.

Sam Brian De Palma zestawił sceny na zasadzie kontrastu, co musi się podobać. Tu podam w przykładzie masakrę piłą łańcuchową w motelu pokazywaną na przemian ze spokojnymi ulicami Miami. To uświadamia, że często porachunki gangsterskie odbywały się obok niewinnie spacerujących, nieświadomych niczego ludzi.

Al Pacino zagrał swoją rolę z klasą. Jego postać to wyeksploatowany przez ileś filmów cwaniak, który chce się dorobić na brudnych interesach. Wyciąga on z niej więcej niż niejeden aktor. To świadczy o poziomie aktorstwa Pacino. Na początku postać ta jest tajemnicza, ale szybko reżyser rozwiewa nam złudzenia o dobrej duszy Montany. W zamian za zieloną kartę i pracę w Miami zabija on komunistę.

Charakter Kubańczyka wprowadza go szybko w światek przestępczy i pozwala piąć się w górę. Na początku morderstwa Tonego można było jakoś wyjaśnić, ale im dalej w las, tym bardziej mają one na celu pięcie się w hierarchii i utrzymywanie pozycji. Ze względu na niesubordynacje dochodzi do nieudanego zamachu na nim.

W rewanżu zabija zleceniodawcę zamachu i swojego szefa. Ląduje na samym szczycie. Powoduje to paranoje u niego. Tony coraz częściej sięga po narkotyki i nie rozstaje się z ochroniarzami. Twierdzi, że może być kolejny zamach.

Tak więc droga do bogactwa Kubańczyka usłana jest trupami. Ambicje przysłoniły mu zasady moralne. Czy na pewno nie ma on zasad? I tu zaskoczenie dla widza. Bowiem odmawia on zabójstwa żony i dzieci niedoszłej ofiary.

Czy mamy do czynienia z chwilowym przebłyskiem człowieczeństwa? Montana jest coraz bardziej zmęczony życiem i kolejne zabójstwa mogą mu nie przychodzić tak łatwo. Rujnuje on jednak życie swojej rodzinie i najbliższym. W jednej z końcowych scen uświadamia sobie, jakiego ogromu nieszczęść się dopuścił. Jednakże pomimo zbliżającego się swojego końca, brnie w wojnę z baronem narkotykowym.

Cały seans widzimy Tonego w różnych sytuacjach. Zżywamy się z nim i chociaż powinien on budzić odrazę to kibicujemy mu, by zachował honor. To geniusz Al Pacino to sprawia. Film kończy efektowny finał, choć niektórzy twierdzą, że trochę wyolbrzymiony.

Ekranizacja ma w swojej obsadzie aktorów drugoplanowych, którzy wywiązali się ze swojego zadania doskonale. Na dodatkowe wyróżnienie zasługują tu Robert Loggia, Harris Yulin i Steven Bauer. Produkcja nie odniosła sukcesu kasowego, a dodatkowo została źle przyjęta przez opinie publiczną. Dostała nawet nominację do Złotej Maliny za najgorszą reżyserię. Jest brutalna, ale morderstwa w niej zawarte mają uzasadnienie przekazu jak wygląda walka o władzę. Film zyskał uznanie dopiero po latach.

Trwa około trzech godzin, ale czas mija naprawdę szybko. Jest to opowieść o bezwzględnym gangsterze, ale też i o zagubionym człowieku. Al Pacino przyznał, że Tony Montana to najlepsza kreacja w jego życiu.