Gwiezdne wojny: Ostatni Jedi

Wiedzeni upartą nadzieją, iż uda się im przeżyć te same uczucia, ten sam zachwyt, który towarzyszył przy oglądaniu pierwszych części- poszli do kina.

I zapewne nie żałowali. Film jest niewątpliwym dowodem na to, że swoistego rodzaju świeżość w filmie nie jest całkiem uzależniona od tego, czy jest to pierwsza część trylogii, czy jak w przypadku Ostatniego Jedi- ósma. Reżyser (Rian Johnson) co prawda postawił sobie poprzeczkę wysoko, nie jest to na pewno łatwe kontynuować jakąś historię, nadając jej przy tym nowe tory, ale to że udało mu się to- jest bezdyskusyjne. Zapewne powodowała nim przy reżyserowania tego filmu szczera pasja- widać to w każdym szczególe filmu. Zarówno w doborze aktorów, jak i warstwie estetycznej, panującej w nim klimacie oraz ciekawej fabule. I jeszcze jedno- bohaterzy.

Można by im było poświęcić głębokie studium psychologiczne. Są to postacie wielowymiarowe, nieoczywiste, mające swoją osobistą intrygującą historię a przy tym każda z nich stanowi jakiś archetyp i jakby opowiadała o części osobowości, która jest w każdym z nas.

Film zaskakuje – z jednej strony przyjemnie zmusza do myślenia a z drugiej nie jest banalny. Jeśli wyciągniesz z niego coś dla siebie z całą pewnością nie będą to truizmy i tanie morały, choć przecież jak najbardziej wpisuje się w półkę ku pokrzepieniu ducha i serc i w zasadzie temat walki z własnym złem, ciemnością wysuwa się w nim na przód. Obok tego wszystkiego film po prostu stanowi świetną rozrywkę- nie jest wysublimowaną kulturą wysokich lotów, która, choć o pięknym znaczeniu, jest nieraz dla niektórych trudna w odbiorze. Zapewne  Ostatni Jedi  nie każdemu się spodoba, ale na pewno nie powinien być brany przez pryzmat  ósmej wymęczonej już części , bo tak po prostu nie jest.

Rey odnajduje Luke’a Skywalkera, by namówić go na powrót i walkę z Najwyższym Porządkiem. Tymczasem Rebelianci próbują uciec przed flotą wroga.