Milczenie owiec

Jest on byłym psychiatrą, mordercą i kanibalem. Lecter obdarzony został genialnym umysłem. Obiecuje agentce pomoc w zamian za wyjawienie sekretów z jej życia. Zaczyna się niebezpieczna gra agentki z Lecterem, czasem i samą sobą.

Film w roku 1992 zdobył pięć najważniejszych Oscarów. Osiągnięcie to można porównać do sukcesów filmów, takich jak: „Ich noce” oraz „Lot nad kukułczym gniazdem”. Film odebrał nagrody w kategoriach: najlepszy film, reżyseria, scenariusz oraz dla odtwórców głównych ról. Jest to duży sukces do dziś, gdyż obraz został nakręcony konwencjonalnie.

Antony Hopkins otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora, pomimo tego, że jego postać na ekranie pojawia się na krócej niż 20 minut. Jednakże genialna kreacja aktorska obłąkanego psychiatry z demonicznym wzrokiem, przyprawia o nieprzyjemne dreszcze każdego widza. Można powiedzieć, że aktor kradnie film, skupiając na sobie bezwzględnie uwagę widza. Potrafi zadrwić z bólu matki, której córkę porwał „Buffalo Bill”, zadrwić z traumy młodej agentki, fascynuje widza i ukazuje kunszt aktorski Hopkinsa. Wielu krytyków twierdzi, że bez niego film byłby zaledwie dobry, zaś z nim jest genialny.

Na dodatek Jodie Foster, która gra agentkę Starling, dzielnie dotrzymuje kroku Antoniemu Hopkinsowi. Dla Foster jest to rola życia, pomimo, że wcześniej dała się poznać z dobrej strony w „Taksówkarzu” i „Oskarżonych”. Jej postać jest kobietą silną, charakteryzującą się dużą odwagą. Mogłaby z łatwością obezwładnić silniejszego mężczyznę. Jednocześnie sprawia ona wrażenie bezbronnej. Porusza się w męskim świecie, gdzie bezustannie jest zdominowana. Wygląda, jakby żyła w ciągłym strachu. Widzowie zaczynają się z tą postacią utożsamiać. Strach tej postaci zaczyna oddziaływać na widzów, a to wpływa na emocjonalność filmu. Clarice Starling potrafiła udźwignąć rolę osoby wybranej przez swojego szefa z FBI do złożenia wizyty w więzieniu doktorowi Lecterowi. Ten zaś szybko i perfekcyjnie wyczuł motywy, dlaczego Starling została agentką. Relacja tej dwójki jest skomplikowana i napędza film. Między nimi odbywa się psychologiczna gra.

Słabością filmu zdaje się być rola Teda Levina, czyli „Buffalo Billa”. W domyśle powinien on generować trwogę w widzu. Jest on chorym, obrzydliwym człowiekiem, ale i tchórzem. Odreagowuje tą mieszankę psychologiczną właśnie zabójstwami młodych dziewczyn. Daleko mu w stopniu grozy do doktora Lectera. „Buffalo Billowi” brakuje charyzmy, którą posiada psychiatra. Ten ostatni nie potrzebuje czynów, wystarczą słowa, by wzbudzić przerażenie. Czyny tego ostatniego wywołują jeszcze większe ciarki. Cały obraz Lectera uzupełnia to, że jest on kanibalem, co sprawia, że jest on mordercą kompletnym. Tego nie ma Bill.

Reżyser wykonał genialną robotę, mieszcząc obszerną powieść Thomasa Harrisa w czasie dwóch godzin filmu. Akcja jest płynna i zwięzła, wątki ładnie się ze sobą zazębiają. Wszystko to okraszone dobrymi dialogami, które pieszczą nasze uszy. Całość dopełnia muzyka, precyzyjne zdjęcia i genialny montaż całości. Niektóre postaci, jak Jack Crawford, są mniej rozwinięte w filmie, niż ma to miejsce w książce, lecz nie ma to znaczenia dla przebiegu akcji i nie umniejsza to filmowi jako arcydziełu.

Film jest nakręcony na takim poziomie, że nie może być kinomaniaka, który ominie ten tytuł. Jest to dzieło obowiązkowe. Powoduje on głębokie przeżycia oraz emocje.